สมัยก่อนตอนหญิงยังเป็นวัยรุ่น ช่วงนั้นแฟชั่นตู้สติ๊กเกอร์เพิ่งเข้ามาใหม่ บูมมาก เดินไปที่ไหนต้องเจอตู้ติ๊กเกอร์ (ศัพท์วัยรุ่น ^^) มีเพื่อนถ่ายกับเพื่อน มีแฟนถ่ายกับแฟน

หญิงชอบมาก ช่วงนั้นมีแฟนเจ้าชู้ หญิงก็เอารูปคู่นี่แหละไปติดกระจกรถ กันผู้หญิงขึ้นรถ นึก ๆ ตอนนี้แล้ว เหมือนยันต์กันผี ^^;

แต่ละคนจะมีของเป็นสัญลักษณ์แทนความรักแตกต่างกันไป อาจจะเป็นแหวน รูปถ่ายกุ๊กกิ๊กน่ารัก พวงกุญแจสัญลักษณ์ชื่อว่า บอย กับ ปลา รักกันม๊าก มาก หรืออาจจะเป็นลูก ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะเอาไปใช้เป็นยันต์แบบหญิงสมัยก่อนหรอกนะ บางคนก็อาจจะใช้มีไว้ให้คิดถึง หญิงก็ไม่ได้ห้ามว่าทำแล้วไม่ดี ไม่ถูก โปรดอย่าเข้าใจผิด :) แต่อ่านว่าถ้าเราเข้าใจผิด ใช้ผิด อะไรจะเกิดขึ้น

สิ่งของต่าง ๆ กลายเป็นตัวแทนของความรัก ว่าเรามีกันและกัน ตอนรักกันมันก็เห็นแล้วชื่นใจดี แต่ตอนเลิกกัน ตอนนั้นหญิงจำได้ว่า ตอนเห็นติ๊กเกอร์โดนแกะออก หรือพวงกุญแจที่ฉันให้ถูกเปลี่ยนเป็นของผู้หญิงคนอื่น

.......

มันช่างปวดร้าว ราวกับถูกแยกวิญญาณ

ถ้าเป็นรูปที่แปะอยู่ที่ฝาบ้านเรา จะแกะทิ้งที มันเหมือนทิ้งหัวใจตัวเองไปด้วย

ใครเคยเป็นอย่างนี้บ้าง :)

ถามว่าของเหล่านั้นมันมีชีวิต หรือมันรู้เรื่องอะไรไหม มันบอกไหมว่า มันคือความรักของเราสองคน

คำตอบที่ทุกคนคงได้แน่ ๆ คือ “เปล่า”

แล้วที่โดนทิ้ง หรือเราทิ้งไม่ได้ เพราะทุกข์ ที่จริงมันทุกข์จากอะไร ? เคยมีใครตั้งคำถามไหม

ตั้งถูกมีรางวัลเป็นแก้เงื่อนที่ตัวเองผูกไว้ได้

ตั้งคำถามผิด เข้าใจผิด ก็ทุกข์เหมือนเดิมนะ:)

สังเกตไหมคะว่า เรามีความยึด และหลงแปะป้ายความเป็นเจ้าของ ความมีตัวตนไปเสียทุกที่

ไม่ใช่แต่เรื่องความรักหรอก ในชีวิตเรา มีบ้านเรา รถเรา พ่อแม่เรา เพื่อนเรา หมาเรา

เป็นความรู้สึกที่เรา “ให้ค่า” เอง เมื่อเหตุมีแล้ว เราให้ค่าว่ามันบอกถึงความเป็นตัวเรา สิ่งนี้ให้ความสุข เมื่อต้องสูญเสียสิ่งนั้นไป ก็จะเป็นทุกข์ เราสร้างเงื่อนให้ตัวเอง ดังนั้นจะให้ใครแกะให้ไม่ได้

พอมีอะไรมากระทบ สิ่งที่เราแปะป้ายไว้ มันจะเหมือนกระทบตัวตนเราด้วย ดังนั้นยิ่งแปะป้ายไว้เยอะเท่าไหร่ ยิ่งผูกกับสิ่งต่าง ๆ เยอะ หลายชิ้น คน ตน ตัว เท่าไหร่ ยิ่งสร้างโอกาสเพิ่มทุกข์ให้ตัวเองมากเท่านั้น

ที่เราคิด(ไปเอง)ว่าเป็นเหตุแห่งสุข มันจะเป็นเหตุแห่งทุกข์ทันที

ความรักของคนส่วนใหญ่คือการครอบครอง เป็นความสุขที่อาศัยสิ่งภายนอก อาศัยคนรัก อาศัยคำบอกรัก อาศัยความรัก จากคนอื่น จึงเป็นเหตุแห่งทุกข์ เพราะแท้จริงแล้ว ไม่มีอะไรที่จะไม่เปลี่ยน แม้แต่ความรู้สึกของตัวเราเอง

เมื่อเราไม่เข้าใจและยึดสิ่งเหล่านั้นไว้ เมื่อทุกข์ก็แก้ไม่ถูก ไม่ได้ทำความเข้าใจเหตุ เรียนรู้เพื่อต่อไปจะได้ทุกข์เช่นเดิม แต่กลับไปแก้ที่ผล แก้ด้วยความอยากได้ เราจึงต้องแสวงหาต่อไป

จนกว่าเราจะรู้จักสร้างความสุขให้ตัวเองเป็น คือ เห็นตามจริงว่าทุกอย่างไม่เที่ยง แม้แต่กาย ความคิด ความรู้สึก ของเราก็ต้องเปลี่ยนไป ควบคุมไม่ได้ เห็นด้วยการระลึกรู้ มีสติอยู่กับตนเองตลอดเวลา ก็จะทำให้ยึดมั่นสิ่งต่าง ๆ น้อยลง

แต่ถ้าปล่อยใจไปตามสิ่งภายนอก สิ่งภายนอกขึ้นลง แปรเปลี่ยนอย่างไร ความสุข ความทุกข์เราก็ขึ้นลงตาม

เราสามารถรักได้ เพราะความรักไม่ใช่การรู้สึกว่าเป็นเจ้าของ แต่แค่เป็นความรู้สึกว่า ..

เรารักอย่างมีความสุข แล้วก็รักแบบที่อยากให้อีกฝ่ายมีความสุข สำคัญที่ใจอย่างนี้

ส่วนจะอยู่ด้วยกันหรือไม่ได้อยู่ด้วยกัน มีเวลาให้กันมากน้อย มีตัวแทนความรักหรือไม่มี ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เพราะความรักเป็นเรื่องของใจ เพียงแต่เมื่อมีโอกาสได้คุยหรือพบกัน ก็ให้ความรัก ปรารถนาดีแก่กันเสมอ

ดังนั้นอย่าไปให้ค่ากับสิ่งต่าง ๆ มากกว่าการเข้าใจความรักที่ถูกเลย :)

• < ก่อนหน้า
• ถัดไป >