เข้าไปตอบปัญหากระทู้ในลานธรรมเกี่ยวกับเรื่องความรัก เริ่มเห็นวงจรซ้ำ ๆ ที่ใครหลายคนติดอยู่ เลยเข้าไปตอบประมาณนี้ 

“เวลาที่มีปัญหาเราแค่ต้องการคนฟังเพื่อระบาย หรือเพื่อต้องการคำตอบเพื่อนำไปแก้ปัญหาจริง ๆ” 

หลายครั้งที่เข้ามาอ่านกระทู้ในลานธรรมรู้สึกไม่แน่ใจว่าคำแนะนำของตนเองและของเพื่อนธรรมคนอื่น ๆ จะช่วยคนที่เสียใจ ได้มากแค่ไหน มองย้อนกลับมาที่ตัวเองเมื่อก่อนก็ได้พบว่า การพูดออกมามีข้อดีแค่ได้เป็นที่ระบาย ทำให้เรารู้สึกดี เหมือนมีเพื่อนคุย มีคนที่เข้าใจเรา หวังดีต่อเรา  แต่...ไม่ใช่คำตอบที่เราต้องการจริง ๆ เพราะมันยังไม่ช่วยแก้ปัญหาใด ๆ ได้ 

ความจริงความทุกข์เป็นของชั่วคราวนะคะ วันหนึ่ง คุณก็ลืม ผู้ชายคนนี้ได้ แต่ความทุกข์มันมีอยู่ชั่วชีวิต คุณอาจจะไปทุกข์เรื่อง ผู้ชายคนอื่นต่อ หรือทุกข์เรื่องอื่น ๆ อีกได้ ไม่มีที่สิ้นสุดตราบเท่าที่ยังหายใจเข้าและออก ดังนั้นคิดว่าอยากแนะนำวิธีที่จะทำให้คุณมีภูมิต้านทานในการป้องกันทุกข์ โดยเรียนรู้จากทุกข์ครั้งนี้ให้มากที่สุด 

ดิฉันเองเมื่อก่อนเป็นคนคิดมาก มากสุด ๆ  ความจริงชีวิตสุขสบายดี ไม่มีปัญหาอะไร แต่ก็ยังอุตส่าห์หาเรื่องให้ตัวเองทุกข์ได้ ก็เรื่อง ความรักนี่แหละค่ะ ชีวิตก็วนเวียนอยู่ที่เดิมมานานแล้วจนได้มารู้จักพุทธศาสนา สอนเรื่องการทำทาน การทำทานที่ถูกคือ การให้ การสละ ปล่อยวาง ที่คนส่วนมากคิดได้ว่าสิ่งไหนดี สิ่งไหนไม่ควรทำ แต่ยังทำ ยังทุกข์ ก็เพราะสมองกับใจเป็นคนละส่วนกัน การให้ทานที่ถูก ช่วยให้ใจเรารู้จักสละ ละวางไม่ทุกข์ ไม่ยึดนาน การให้ทานที่ถูก สอนให้ดิฉันเข้าใจความรักมากขึ้นมากมาย การรักษาศีล เป็นการ รักษาเพื่อรักษาใจเรา ป้องกันใจเราจากทุกข์ เพราะการเบียดเบียนผู้อื่นจะส่งให้เราได้รับผลอย่างแน่นอน 

กฎแห่งกรรมมีง่าย ๆ แค่ว่า ใครทำอย่างไรก็ได้อย่างนั้น มีความทุกข์เพราะเคยทำให้ใครทุกข์ใจอย่างนี้ อยากมีความสุขก็ให้ความสุขแก่ผู้อื่นก่อน แต่เพราะกฎแห่งกรรมมันปิดบังไม่ได้ยอมให้เราเห็นกันง่าย ๆ อย่างซื้อของ จ่ายเงินไปได้ของมา บางทีมันส่งมาจากชาติที่แล้ว บางทีที่เราทำดีตอนนี้ส่งผลอีกหลายปีข้างหน้า  เราจึงไม่ค่อยจะเชื่อ หรือมองเห็นกัน แต่กฎของสังสารวัฎก็จะยังคงเที่ยงตรง แม้กรรมนั้น ปกปิดตัวเองให้ไม่รู้ และเหตุผลจะตกไปทันทีเมื่อวาระกรรมนั้นส่งมาให้ต้องทุกข์ก็ตาม ดังนั้นถ้าเรามีความทุกข์เรื่องความรักก็ต้อง

เข้าใจว่า ความรักไม่ได้ทำให้ใครตาบอด แต่กรรมที่เราทำต่างหาก ที่บังคับใจให้เราทุกข์ ให้เราหลงใหลจนต้องมารับกรรม 

ความรักด้วยตัวมันเองไม่ได้ทำให้ใครทุกข์ แต่การเชื่อและการเข้าไปยึดของใจเราต่างหากที่ทำให้เราทุกข์ ใจจะเชื่อว่าความทุกข์นี้เป็นของเรา คนนี้ใช่แล้ว คนนี้เป็นของเรา เสียไปแล้วทุกข์ พระพุทธองค์จึงสอนให้มาเรียนรู้เรื่องการพัฒนาจิตใจคือ การเจริญสติปัฏฐานสี่ การทำวิปัสสนา เพื่อสอนให้ใจเข้าถึงกฎ ความเป็นทุกข์ ความเปลี่ยนแปลง และความไม่ใช่ตัวตน ของธรรมชาติทุกอย่าง ทั้งจิตใจของผู้ชายคนนั้น และแม้กระทั่งจิตใจของคุณ 

คำปลอบโยนอาจช่วยให้คุณมีกำลังใจได้ตอนนี้ แต่ถ้าคุณอยากจะผ่านพ้นมันไปด้วยตัวเอง เพื่อจะได้ไม่ต้องทุกข์อีกเพราะเข้าใจทุกข์นี้แล้ว “ก็ต้องลองศึกษาและลงมือทำนะคะ” เป็นกำลังใจให้ ต้องการถามอะไรเพิ่มก็มาแชร์กับเพื่อน ๆ ในลานธรรมได้นะคะ ขอให้มีความสุขไว ๆ  อย่ามัวเสียดายถือของอะไรไร้ค่า หนัก ๆ  ไว้ให้ เป็นภาระเลยนะคะ เสียเวลา มาเรียนรู้วิธีปล่อยวางมันออกจากใจให้ได้ ไม่ต้องโดนมันหลอกซ้ำซากมาไม่รู้กี่ภพกี่ชาติต่อไปดีกว่าค่ะ 

รักตัวเอง (ให้ถูกทาง) ดีกว่า 

Know yourself, improve your habit, creat your destiny

Ying LeoLino

• < ก่อนหน้า
• ถัดไป >