จากกระทู้ในลานธรรม และที่พี่โจ้สอนญค่ะ
หลังจากเรียนรู้เรื่องกฎแห่งกรรมมาถึงจุดหนึ่ง
ได้อ่านประโยคเหล่านี้ แล้วรู้สึกเหมือนทำให้ตื่นมาเห็นความจริง:)
**********************
จิตนี่ที่สั่งไม่ได้ (ไม่ใช่ของเรา) เวทนาก็สั่งไม่ได้
ระหว่างที่ทุกข์ จะสั่งให้มันสุขก็ไม่ได้
ระหว่างที่มันสุข จะสั่งให้มันทุกข์ก็ไม่ได้เหมือนกัน 
จริงๆมันแสดงตัวชัดเจนตลอดเวลาว่า เวทนา(ความรู้สึก)ไม่ใช่ของเรา  แต่ทำไมคนทั้งหลายจึงยังพูดตลอดเวลาว่า "ความรู้สึกของฉัน" 
ทำไมเวลาความรู้สึกบอก ต้องเชื่อมันด้วยว่านี่ใช่ คนนี่ใช่ ... 
เวลามันบอกว่าทุกข์ ก็ต้องทุกข์ตามมัน 
เราทุกคนถูก "ความรู้สึก" หรือเวทนาขันธ์หลอกมาตั้งแต่เกิด 
"อย่ายอมให้มันหลอกไปจนตาย เรียนรู้ ทำความรู้จักกับมัน จนกระทั่งจำหน้ามันได้ ว่าโดนมันหลอกมากี่ทีแล้ว" 
กรรมทั้งหมดที่เรากระทำมาไม่ว่าจะดีหรือร้าย บุญหรือบาป ก็ส่งผลผ่านก็ทางความรู้สึกนี้ 
เมื่อทุกอย่างเกิดจากเหตุและผลของกรรม แล้วตัวเราอยู่ที่ไหน?
ที่เข้าใจไปเองว่ารักน่ะ ความรักจริงๆไม่ใช่อย่างนั้นเลยครับ

ที่กำลังคิดอยู่คือ ความฝัน กำลังต้องการอะไรอยู่ ต้องการแค่เปลือกเหรอ? จะเอาไปทำอะไรหรือครับ?
ยิ่งเราพยายามแสวงหาสิ่งภายนอกมากเท่าไหร่ เวลาในการทำความรู้จักความจริงก็ยิ่งลดลงเท่านั้น

***********
คนเรานี่ ถ้าประเมินขอบเขต ข้อจำกัดในการรับรู้ของตนเองเป็น โลกเราก็จะไม่ยุ่งยากอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เลย
จักรวาลนี้ใหญ่ขนาดไหน เราแต่ละคนนี่เล็กยิ่งกว่าฝุ่น แต่อัตตามันใหญ่ครอบโลก คิดอะไรได้นิดเดียว ก็หลงไปว่าสรุปแทนทั้งโลก ทั้งจักรวาลได้...
ทั้งหมด มาจากความละเลยที่จะมอง จะพิจารณาความจริงทั้งสิ้น
รู้ทั้งจักรวาล แต่ไม่รู้ตัว
ที่เข้าใจไปว่ารู้ตัว ที่แท้เป็น"คิดไป" จึงไม่สัมผัสความจริง

• < ก่อนหน้า
• ถัดไป >