ในบทสนทนาปัญหาเรื่องความรัก (หรือแม้แต่เรื่องอื่นๆ) มักจะได้ยินบทสนทนาแบบนี้บ่อยๆ

ทำไมเธอไม่บอก....
ทำไมเขาทำแบบนี้....
ทำไมถึงทำกับฉันได้....
ทำไมๆๆๆ

บางครั้งคำถามเราก็มีคำตอบ
บางครั้งก็เป็นแนว อยากรู้แต่ไม่อยากถาม
หรือถามไปก็ไม่มีคำตอบให้blank บ่อยๆ

ที่จริงคนเราเกิดมาทุกข์เพราะความไม่รู้นั่นแหละ ถ้ารู้ อะไรทุกอย่างเคลียร์หมด ก็คงจะไม่ทุกข์ พี่โจ้เคยบอกว่า เด็กร้องไห้ หรือผู้ใหญ่ร้องไห้ มันก็ด้วยเหตุผลแบบเดียวกัน คือมันตัน มันหาทางออกไม่ได้ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง

เคยคิดว่าการที่เรารู้ใจคนที่เรารักทุกอย่างว่าเขาคิดอย่างไรจะทำให้อยู่กันอย่างมีความสุขมากขึ้น มาตอนนี้รู้สึกว่า บางเรื่องมันก็ใช่ แต่ก็ไม่ใช่ทุกเรื่อง…. เพราะเราก็จะทุกข์กับความอยากรู้ใจของเขานั่นแหละ

ดังนั้น รู้ได้ก็รู้ รู้ไม่ได้ก็แค่ยอมรับมัน

ความเข้าใจ...

ไม่ได้หมายความว่าเราต้องเข้าใจตรงกันทุกเรื่อง แต่บางครั้งมันก็คือการยอมรับและเข้าใจว่าเขาเป็นเขา และเราต่างกันได้

คนสองคนจะเดินร่วมกันได้ แค่มีจุดร่วมใหญ่ที่เหมือนกัน เป้าหมายเดียวกัน (ศรัทธาอย่างเดียวกัน) มีพื้นฐานจิตใจที่ดี ไม่ชอบการเบียดเบียนใคร หรือกันและกัน (ศีลเสมอกัน) รู้จักสละวางและยอมลดทิฏฐิ ช่วยเหลือกัน (จาคะพอๆกัน) และก็มีวิธีการแก้ปัญหา ด้วยการรู้จักใช้เหตุผลในระดับที่ใกล้เคียงกัน (ปัญญาเท่าๆกัน) แค่นั้นก็จะทำให้คนสองคนเดินร่วมกันไปได้ แม้ต้องพลัดพรากจากกันไปวันไหน แต่เป้าหมาย และกรรมนั้นแหละจะโยงให้คนสองคนมาเจอกันอีก

เพิ่มเติมอีกซักเล็กน้อยว่า ถ้าอยากรู้ใจคนอื่น ก็ต้องหยุดดูคนอื่น การพยายามเปลี่ยนแปลงใคร การพยายามดิ้นรนจะทำให้ไม่เห็นอะไรที่เป็นเขาอย่างแท้จริง

*********

เราไม่ได้ทุกข์เพราะคนอื่นไม่เข้าใจเรา เราไม่ได้ทุกข์เพราะเราไม่เข้าใจเขา เราทุกข์เพราะ.... เราไม่เข้าใจตัวเอง เราทุกข์เพราะ.... เราไม่เข้าใจความจริงว่า เราไม่มีทางรู้ไปทุกเรื่อง แค่รู้ว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นแหละ ก็พอ

• < ก่อนหน้า
• ถัดไป >