ความสัมพันธ์คือความสุขของคนทั้งสองคน
เคยเกริ่นไปบนบทความก่อนๆว่า คนเราตั้งต้นผิดคือ เราตั้งเป้าไว้ที่การมีความสุขแบบตามหาความสุข ที่จริงเราสุขได้เมื่อเราพ้นทุกข์เสียก่อน เหมือนเราอยู่ในกองเพลิง อยากให้หายร้อน อยากดื่มน้ำเย็นๆ เราต้องออกจากกองเพลิงก่อน ถึงจะไปเปิดตู้เย็น ดื่มน้ำเย็นได้อย่างชื่นใจ เวลาที่เรามีความอยาก เราดิ้นรน เรามีความทุกข์ เราไม่รู้ตัวว่านี่คือต้นเหตุแห่งความทุกข์ที่แท้จริง
เราไม่ได้มุ่งดับความร้อนความทุกข์ใกล้ตัว แต่ออกไปหาความเย็นข้างนอก กว่าจะถึง จะได้หรือไม่ได้ นานแค่ไหน เราก็เผาใจตัวเองโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์นานเท่านั้น
ปัญหาในชีวิตคู่บางทีเกิดจากการที่เราคาดหวังหาความสุข ซึ่งความสุขจะเกิดขึ้นได้เมื่อใจพร้อม ความสุขในชีวิตคู่จะเกิดขึ้นได้เมื่อจิตใจทั้งสองฝ่ายพร้อมไม่ใช่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ยกตัวอย่างเช่น เราคาดหวังที่จะเจอกัน ให้เขามีเวลา เพราะการได้พบหน้าคนรักคือความสุข แต่ถ้าเขายุ่ง เครียดเรื่องงานอยู่ แต่เราคาดคั้นจะเจอทั้งที่เขาไม่พร้อม เพราะถ้างานไม่เสร็จ หรือว่าต้องรีบๆทำเพราะเราเร่งเขาจะรู้สึกกดดัน อันนี้มันเป็นความสุขของเราคนเดียว เป็นความสุขของเราบนความทุกข์ของเขา ยิ่งทำแบบนี้นานๆไป ก็เหมือนเราสร้างความสุขของเรา บนความเหนื่อยกายเหนื่อยใจของอีกฝ่าย
แต่ถ้าตั้งเป้าชีวิตคู่ให้ดีๆว่า ทุกข์ในชีวิตมันมีมากกว่าสุขอยู่แล้ว ก่อนเราจะสร้างสุข ได้ เราต้องทำตัวไม่ให้เป็นเหตุแห่งความทุกข์เสียเองก่อน ตั้งใจจะไม่เบียดเบียนกันและกันให้เป็นทุกข์ในเบื้องต้นก่อน (แล้วใจพร้อมค่อยหาความสุข) เราก็จะรู้ว่าที่ถูกเราควรเริ่มต้นเดินที่ตรงไหน
เพราะชีวิตคู่ คนสองคนจะเดินไปด้วยกันได้ ต้องมีความสุขร่วมกันได้
แต่ถ้าอยู่ๆเราอยากคาดหวังในสิ่งที่ฝืนกับสิ่งที่อีกฝ่ายเป็น คือตั้งใจไปเปลี่ยนเขา นี่คือเราหาเรื่องนะคะ
ถ้าเราทุกข์เพราะอยากเจอ เราก็ต้องรู้ว่ามันเป็นเราเองที่อยากเจอเลยทุกข์ จะไปบอกให้คนอื่นรับผิดชอบน่ะไม่ได้
บางคนแอบเถียงว่า ก็ถ้าเค้าไม่มีเวลาอย่างมาก เรายอมตลอด เขาไม่คืดถึงเราบ้าง อย่างนี้มันไม่ใช่ทางสายกลาง อันนี้ก็ต้องขอบอกว่า ชิวิตคู่มันไม่ใช่เรื่องง่าย ตอนอยู่เป็นโสดเรามีหน้าที่ดูแลตัวเอง ตอนมีคู่แล้ว คนสองคน เน้นว่าคนสองคน ไม่ใช่คนใดคนหนึ่ง ก็ยังมีหน้าที่ต้องดูแลตนเองอยู่ บวกเพื่มขึ้นมาด้วยหน้าที่ดูแลคนรักของเรา แต่ละฝ่ายต้องเข้าใจตรงนี้
แต่หน้าที่แรกที่แรกสุดจริงๆคือเราต้องหันมาดูตนเองก่อนว่า เราทำหน้าที่ของเราดีเต็มที่หรือยัง (ย้ำ ดูแลตนเอง ดูแลอีกฝ่าย) ความรักของแต่ละคน แต่ละละวัฒนธรรมอาจแตกต่างกันไป แต่ไม่มีนิยามความรักที่ไหนบอกแน่ๆค่ะว่า หน้าที่ของคู่รักคือ การสอดส่องว่าอีกฝ่ายหนึ่งได้ให้เราเต็มที่ตามสมควรหรือยัง (มันนอกเหนือหน้าที่เราน่ะ ^^ )
ความสัมพันธ์มันของคนสองคนจะเดินเคียงข้างไปกันได้ มันต้องมีความบาลานว์จากการร่วมแรงร่วมใจของคนทั้งสอง โดยนัยนี้สิ่งที่เราทำได้ก็คือ การทำหน้าที่ตนเองวให้ดี ถ้าเราบกพร่องเสียเเล้ว มันก็ไม่บาลานซ์แน่ๆ แต่ถ้าอีกฝ่ายจะไม่ได้ทำอย่างเดียวกัน มันเป็นเรื่องของเขา นอกเหนือการที่เราจะกระทำได้ ก็ถือว่า เราสร้างเหตุฝ่ายเราอย่างดีที่สุดแล้ว ย้อนกลับไปหาบันทึกก่อนหน้า "รู้จักให้"
เราทำดีเพื่อความดี เพื่อความสุขของผู้อื่น แล้วกรรมก็จะทำหน้าที่ของมันอย่างสมบูรณ์ :)
ติดตามใน facebook
ติดตามใน twitter