คุณไม่สามารถคาดหมายได้ล่วงหน้า
ว่าการช่วยเหลือใครคนหนึ่ง
จะออกผลเป็นหัวหรือก้อย สำเร็จหรือล้มเหลว
ได้ผลเล็กหรือใหญ่ มีอิทธิพลกว้างหรือแคบแค่ไหน
จนกว่าจะได้เห็นสิ่งที่เขาทำ
ตลอดจนได้ยินคำที่เขาพูด
หลังจากเขาได้ประโยชน์จากคุณไปแล้ว

ความสำนึกคุณคนเป็นสิ่งต้นๆที่คุณจะได้เห็น
คนเราไม่ค่อยอยากช่วยเหลือกัน
ก็เพราะช่วยแล้วบางทีนอกจากไม่ได้อะไรดีๆตอบแทน
ยังอาจกลับจะเข้าข่ายทำคุณบูชาโทษ
ได้รับความเจ็บปวดจากการทำลายล้างกัน
แบบที่เรียกแว้งกัดหรือลอบแทงข้างหลัง นี่เป็นสิ่งที่เห็นกันทั่วไป
ได้ยินบ่นกันทั้งเมือง แนวโน้มของเด็กรุ่นใหม่จึงเป็นว่า
ทำดีได้ดีมีที่ไหน ทำดีได้ชั่วมีให้ถม
เพราะฉะนั้นอย่าไปทำดีเลย อย่าไปช่วยใครเลย
คิดกันอย่างนี้ โลกถึงได้มืดลงทุกที

หนังสือเล่มนี้เป็นแบบอย่างให้เห็นว่า
คนสำนึกคุณคนยังมี ได้ดีแล้วไม่ลืมคำอาจารย์ยังปรากฏให้เห็น
เท่าที่ทราบมา น้องหญิงเป็นตัวแทนของเด็กรุ่นใหม่ได้
คือสับสน ว้าวุ่นใจ ไม่ทราบว่าอะไรถูกอะไรผิด
อะไรเป็นเหตุแห่งทุกข์ อะไรเป็นเหตุแห่งสุข

การเปลี่ยนแปลงตัวเองไปใช้ชีวิตบนความเข้าใจที่ถูกไม่ใช่เรื่องง่าย
คนส่วนใหญ่ไม่กล้าคิดในแบบที่ฉีกไปจากตัวตนเดิมๆ
เพราะไม่ทราบว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต
น้องหญิงน่าจะมีบุญเก่าหนุนหลังอยู่ไม่น้อย
ที่มีคนทำตัวเป็นทั้งครู เป็นทั้งพี่เลี้ยง
เกื้อกูลให้กล้าคิดใหม่ กล้าปฏิวัติตัวเอง กล้าปฏิเสธอารมณ์ผิดๆ
คนเป็นครูต้องมีดีให้มั่นใจ
มิฉะนั้นก็เกิดแรงบันดาลใจอย่างต่อเนื่องมากพอไม่ได้

แม้จะไม่ได้ดีเข้าตัว
คุณจำเป็นต้องช่วยเหลือใครสักคนที่อยู่ใกล้ตัว
มิฉะนั้น แนวโน้มคือชีวิตของคุณจะพอกพูนความเห็นแก่ตัวขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งช่วยสำเร็จมากขึ้นเท่าไร
คุณจะยิ่งมีแก่ใจอยากช่วยมากขึ้นเท่านั้น
และยิ่งมีแก่ใจอยากช่วยมากขึ้นเท่าไร
ใจจะยิ่งหวังผลน้อยลงเรื่อยๆ ลดความเห็นแก่ตัวลงเรื่อยๆ

ถ้าอยากได้แรงบันดาลใจในการช่วยคน
ก็ขอให้อ่านหนังสือเล่มนี้ อันเป็นบันทึกชีวิตจริง
เพื่อความเข้าใจว่าการช่วยเหลือกันเป็นเรื่องงดงามของชีวิต
หาใช่การสูญเวลาเปล่าของชีวิตดังที่กิเลสกระซิบบอกคนทั่วไปไม่

ดังตฤณ
ผู้เขียนหนังสือ “เสียดาย...คนตายไม่ได้อ่าน”
http://www.dungtrin.com
มิถุนายน ๒๕๕๓

• < ก่อนหน้า
• ถัดไป >