ทำไมคนอกหักแต่ละคนหลุดออกจากความทุกข์ได้เร็วช้าไม่เท่ากัน?

คุณคิดว่าคนที่จะมีความรักที่ดีได้ต้องเป็นคนแบบไหนกันคะ?

นอกจากพูดเรื่องบุญเก่าที่ทำมาอย่างไรก็ไม่รู้แล้ว เรามีวิธีสังเกตตัวเองไหมว่าเราพร้อมจะมีคนรักดีๆ หรือคนรักแบบไหน?

ที่ญสังเกตเห็นจากพี่ชาย คือพี่ชายจะเป็นคนใส่ใจรายละเอียดของคนรักมาก ญเห็น ญได้ฟังแล้วก็รู้ว่า อืม ผู้หญิง(ส่วนใหญ่)เป็นแบบนี้แหละ และผู้ชาย(น้อยคนที่)จะเข้าใจ หรือใส่ใจ สนใจ ในดีเทลขออุ๊บอิ๊บ ^^

ส่วนตัวญเองเนื่องจากอยู่ใกล้กัลยาณมิตรดี เห็นพี่ชายทำดีแล้วประทับใจ เรียนรู้เรื่องการให้ และนิสัยมีความผิดอะไรก็ดูที่ตนเอง เพราะเรามีเป้าหมายที่จะพัฒนา
ถ้าใครได้อ่านบล็อกก่อนๆที่อธิบายเรื่องเป้าหมายของการมีคู่ว่า ควรตั้งเป้าหมายว่า “มีคู่เพื่อเจริญเติบโตร่วมกัน ไปพร้อมๆกันแล้ว” ก็ควรเข้าใจว่า เราจะมีความรักแบบนั้นได้ จุดเริ่มต้นคือเราต้องอยากพัฒนาตัวเองด้วย

หลายๆครั้งเวลาเขียนบล็อกและโพสข้อความ ญจึงเขียนไปในแนวการแนะนำผู้หญิงผ่านมุมมองความเข้าใจผู้ชาย ทำให้บางครั้งคนอื่นก็อาจจะไม่เข้าใจหาว่า ผู้หญิงต้องยอมฝ่ายเดียวหรือ?
ทั้งนี้ญเข้าใจว่าคนที่บอกแบบนั้นอาจจะเพราะรู้สึกว่าผู้ชายก็เอาเปรียบ ทำไมเราต้องยอม ญเขียนเข้าข้างผู้ชาย (ทั้งที่ตัวเองเป็นผู้หญิง ^^”) ญแค่อยากจะบอกว่า ถ้าเราคิดแต่ว่าเธอต้องยอมฉัน ฉันจึงจะยอมเธอ อันนี้มันเป็นความรู้สึกที่คิดจะเอาชนะกัน มันไม่ใช่ความรัก ถ้าเราคิดแบบนี้ เรามีนิสัยแบบนี้ ก็จะเป็นตามวงจรของกรรมคือ เราก็จะเจอแต่คนคิดแบบเดียวกันกับเรา ก็จะไม่มีความสุขสักที
แต่ถ้าเราเข้าใจเรื่องกรรม เราเปลี่ยนที่ตัวเอง เราดีแล้ว เราจึงจะมีสิทธิ์เจอคนที่ดี สร้างตนเองให้มีนิสัยแบบไหน เราก็จะเจอคนแบบนั้น

ทำดีไปเถอะ ไม่ต้องยึดที่ตัวบุคคล มีความยึดอยู่ก็รู้ว่าเพราะกรรมมันส่ง เปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีเมื่อไหร่ เราก็จะแยกออกเองว่า อย่างไรคือสุข อย่างไรคือทุกข์ คนแบบไหนใช่ คนแบบไหนไม่ใช่ คนแบบไหนมีค่า ควรจะรัก  และ....กรรมที่เราทำจะนำทางเราเอง

ในเรื่องของกรรม ไม่ใช่ว่าคนอื่นทำผิดก่อนแล้วเราตอบกลับได้แปลว่า เราไม่ผิดนะ
ถ้าเข้าใจเรื่องกรรมจะรู้ว่า เราทำผิดตอนนี้เป็นกรรมปัจจุบัน ที่คนอื่นได้รับเป็นกรรมเก่าของเขา
คนอื่นมาทำเรา เราทำผิดมาก่อนในอดีต ที่คนอื่นทำตอนนี้เป็นกรรมใหม่ของเขา
สังสารวัฎมันยืดยาวด้วยห่วงโซ่ ผลัดกันผิด นี่แหละ
พระท่านจึงสอนว่าให้ดูตนเอง ยิ่งดูตนเองมากเท่าไหร่ เห็นความผิดของตัวเองมากเท่าไหร่ เราจะยิ่งพัฒนาได้มาก ใครจะผิดไม่สำคัญเท่าเราเห็นความผิดตัวเองไหม
ใครรู้ตัว หยุดก่อน ออกจากบ่วงก่อน ก็สบาย:)

เรามักจะคิดว่าถ้าเราทุกข์เพราะใคร หรือใครทำให้เรามีความสุขได้
ใครมีอิทธิพลกับความรู้สึกของเรา ก็แปลว่า เรารักคนๆนั้น
ทั้งที่จริงแล้ว เราจะสุขหรือทุกข์ไปตามกรรมที่เราทำมา คนที่เข้ามาก็เป็นตัวแสดง มาให้เรายึด และรู้สึก คิด ทุกข์ สุข ไป ตามกรรมที่เราทำมาเท่านั้น
ดังนั้น อยากมรักแท้ แก้ที่ใจ ไม่ใช่ที่คนอื่นนะคะ

ในการ reaction กับความทุกข์หรือปัญหาที่เข้ามานั้นเราทำได้หลายวิธี
จะโต้ตอบคนที่มาทำกับเรา ให้สาสม หรือแรงกว่าก็ได้ ผลก็จะเป็นอย่างหนึ่ง
จะปล่อยวางความรู้สึกที่คนอื่นมาทำไม่ดีกับเราก็ได้ ผลก็จะเป็นอีกอย่างหนึ่ง
หรือจะปล่อยวาง แล้วเอามาเรียนรู้ด้วยก็ได้ ผลก็เป็นอีกอย่างหนึ่ง

เมื่อวานโดนว่า แว๊ปแรกรู้สึกว่าโดนว่าแบบไร้สาระ ดูการใช้เหตุผลที่เค้าเอามาว่าเราดูไม่สมเหตุสมผลเลย
แต่เพราะสติไวพอ ฝึกสติมาแล้วบ่อยๆ ทำให้แทนที่จะโกรธคนอื่นมากๆให้เสียเวลา ใจเสีย
ก็เอามาย้อนดูตนเองว่า

1. เราเคยทำให้ใครรู้สึกแบบที่เราไม่ชอบนี้ไหม (ที่จริงเราเจอะไรก็เป็นเพราะกรรมเก่าของเรานะ จะนึกออกหรือนึกไม่ออกก็ตาม นี่เท่ากับเราได้ใข้กรรม)

2. เราได้เรียนรู้ว่าทำอย่างนี้ไม่ดี อย่าไปทำกับคนอื่น (เพจนี้เกี่ยวกับความรัก ก็ต้องบอกว่า ทำแบบนี้ไม่น่ารัก อยากมีความรักที่ดีก็อย่าทำกับคนอื่นแบบนี้ อีกเรื่องคือไม่สร้างกรรมใหม่ ให้เราต้องมาเจอคนทำกับเราแบบนี้อีก)
สรุปคือ มันเป็นกรรมเก่าของเรา กรรมใหม่ของเขา เรายอมรับขอโทษเพื่อจะได้ไม่ต่อกรรม รักษาไมตรี และใช้กรรม)

เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่มีทุกข์แล้วเรียนรู้ เราจะได้เป็นดับเบิ้ลคือ เราจะเข้าใจคนที่เราเคยทำไม่ดีกับเขา ว่าเขารู้สึกทุกข์ ไม่ชอบอย่างไร ทำให้เกิดความเมตตา เราจะเข้าใจคนที่มาทำกับเรา เข้าใจว่าเขาก็มาแสดงเป็นส่วนหนึ่งของกรรมที่เราทำมา ไม่โต้ตอบกลับ ซ้ำยังอาจจะเมตตาคนที่มาทำกับเราด้วยเพราะเขาก็มาทำด้วยความไม่รู้ และต้องไปทุกข์เป็นภายหลัง
สำหรับคนที่รักการพัฒนาแล้ว เราจะต้องขอบคุณที่ความทุกข์มาแสดงข้อผิดพลาดของเราในอดีตเพื่อสห้เราไม่ผิดพลาดต่อไปในอนาคต

จะทุกข์หนัก ทุกข์เบาๆ เราเอาความไร้สาระมาเป็นสาระเพื่อพัฒนาตนเองได้หมดค่ะ
ปลูกนิสัย ย้อนดูตนเองถามตนเองว่าเราได้เรียนรู้อะไร ทุกข้อผิดพลาดในอดีตของเราและที่คนอื่นแสดง จะเป็นบทเรียนไปสู่การก้าวไปข้างหน้า ไม่ใช่หยุดอยู่กับที่หรือถอยหลัง:)

ในส่วนของรายละเอียดที่มากกว่านี้ หลายคนที่ได้อ่านหนังสือ เหตุเกิดจากความรัก หรือบทความของเพจมาพอสมควร จะจำประโยคนี้ได้คือ “กรรมส่งผลที่ความรู้สึก”การฝึกภาวนาคือการเรียนรู้ทุกข์ ตรงที่เกิดเหตุเลยคือใจ ให้เห็นใจบ่อยๆ จนมันจำได้ จนเรียกว่าเข้าใจแล้ว เราจะเข้าใจว่า

พอเห็นความคิดตนเองว่าเป็นไปต่างๆ โดยที่เราไม่ตั้งใจ ไม่ได้อยากเป็นได้บ่อยๆ
บวกกับที่มีความรอบคอบขึ้น ไม่ด่วนตัดสินคนอื่นว่าจะต้องคิดอย่างนั้นอย่างนี้ แต่รอดูรายละเอียดดูภาพรวม จนเห็นบ่อยๆว่า บางที ที่เราคิดเองไปตอนแรก ความจริงคนอื่นไม่ได้ตั้งใจแบบที่เราคิด มันไม่ใช่อย่างที่เราคิด ก็จะยิ่งทำให้เห็นชัดขึ้นๆว่าเราคิดและปรุงแต่งไปตามกรรม และนิสัยของเราเอง

หรือต่อให้เค้าคิดจริง เราก็ไม่จำเป็นต้องโกรธ เพราะมันก็กรรมเราที่ทำให้มาเจอเค้าที่เป็นแบบนี้ พร้อมๆกับได้เรียนรู้ว่า คนนั้นเป็นคนอย่างไร ใช้กรรมแล้ว เรียนรู้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องคบคนพาลนะคะ

ยกตัวอย่างเรื่องการเห็นอะไรตามจริงที่พี่โจ้เคยสอนคือ ถ้า ก. บอกว่า ข. ดีให้จำว่า ก."บอกว่า"ข. ดี ไม่ใช่จำว่า ข. ดี
ให้เรารับรู้เท่าที่รู้ ไม่ใช่รู้อย่่างคิดจบกระบวนการไปเสร็จสรรพ(คนส่วนใหญ่เป็นแบบนี้และเราถูกสอนให้"ฉลาด"รู้ไปทุกอย่าง ซึ่งเรามองภาพไม่ออกว่า กรรมส่งมาที่ความคิดความรู้สึก)

รู้ทันมันบ่อยๆจะทำให้เกิดปัญญาไม่หลงปรุงแต่งตามความคิดที่จรมา กรรมและนิสัยเดิมจะถูกละไปเรื่อยๆ

ภาวนาไป เห็นความคิด(ไปเอง)ของตัวเองที่สั่งไม่ได้และเป็นไปตามกรรมเรื่อยๆ แล้วจะเข้าใจคนอื่นว่า เค้าก็เป็นไปตามกรรม จึงทำให้คิด รู้สึก พูด และกระทำกับเราแบบนี้ ทั้งหมดก็เพราะเค้าไม่รู้เหมือนกัน จึงตามความคิดนั้นไป แล้วสุดท้ายเค้าก็ต้องมาทุกข์เหมือนเรา เราจะโกรธอีกฝ่ายที่มาทำกับเราไม่ลง:)

เมื่อวานเพิ่งนั่งฟังเพื่อน เสวนากันด้วยเรื่องว่า ไม่เข้าใจทำไมคนนั้นคิดอย่างนั้น คิดอย่างนี้ จากประสบการณ์ที่พี่ชายทางธรรมสอน และที่เรียนรู้มาด้วยตนเอง คนบนโลกจะพยายามหาคำตอบด้วย "การคิด" และรู้สึกว่าทุกเรื่องมันต้องสมเหตุสมผลจึงจะปล่อยวางมันและเข้าใจได้ แต่....

ความรู้สึกดีๆ ที่มีอยู่ในหัวใจ เมื่อวานเพิ่งนั่งฟังเพื่อน เสวนากันด้วยเรื่องว่า ไม่เข้าใจทำไมคนนั้นคิดอย่างนั้น คิดอย่างนี้ จากประสบการณ์ที่พี่ชายทางธรรมสอน และที่เรียนรู้มาด้วยตนเอง

คนบนโลกจะพยายามหาคำตอบด้วย "การคิด" และรู้สึกว่าทุกเรื่องมันต้องสมเหตุสมผลจึงจะปล่อยวางมันและเข้าใจได้
แต่....
ถามไปร้อยคน เรื่องเดียวกัน คนทั้ง 100 คน ก็ไม่ได้คิดเหมือนกันทั้หมดนะคะ แต่ละคนจะปรุงแต่ไปตามประสบการณ์ การเรียนรู้ นิสัย และอื่นๆ ของตนเอง ดังนั้นมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่เราจะเข้าใจคนทุกคน ทุกแง่มุม

มนุษย์เข้าใจแต่ว่าคนต่างกันเพราะที่มา เข้าใจสูงสุดได้แค่นี้ แต่มีศาสนาพุทธเท่านั้นที่บอกได้ว่า มันเป็นเพราะกรรมที่ทำมา ที่ทำให้คิดต่าง และ... ที่เราเจออะไรแบบนี้ก็เพราะกรรม มันควบคุมไม่ได้ จนกว่าวาระกรรมจะหมด เราสั่งให้เราเข้าใจการกระทำของเขาไม่ได้ เราสั่งให้ตัวเองไม่ทุกข์ไม่ได้ เราสั่งให้ตัวเองไม่ยึดคนเช่นนี้ไม่ได้ เพราะเหตุที่ทำมามันยังไม่หมด อย่าเสียเวลาแก้ปัญหาทุกข์ของตนเองจากคนอื่นเลยค่ะ เราแก้ทุกข์ของตนเองได้ ด้วยความเข้าใจถึงที่มาของสิ่งต่างๆ

http://sangtean.com/love/reading